داستان فیلم لاتار

در لاتاری با چه مواجه­ایم؟ یک ناهنجاری اجتماعی که حاصل فشار فقر است؛ بیچارگی پدر در تأمینِ نیارمندی­های خانواده و رضایت به این پیشنهاد که دخترش را به دوبی ببرند برای مدلینگ، تا پول بدست آورده را بازگرداند. مدلینگ و فراتر از آن: کارگریِ جنسی. کاری که در فرهنگ ما نشانه­ای از پایمالی ارزش­های دینی و اجتماعی است.
تضادهای طبقاتی و روابط قدرت، موقعیت مناسبی می­سازند برای شرکت های مدلینگ کشورهای عرب، تا دخترِ خانواده­ی فرودست ایرانی را با پیشنهاد پول پیش خود بیاورند. حاصل اگرچه سودی مادی و دوسویه دارد، با ارزش­های ایرانی در تضاد است؛ در این ترازو چنین کنشی کاستی پدر است در پاسداری از حریم خانواده و البته بی­شرمی و پستیِ صاحبانِ عربنژادِ آن شرکت ها از منظر اخلاق دینی. اینجاست که استفاده­­ به سوء­استفاده تعبیر می­شود و اهمیت مبارزه با فقر فرودستان که علت اولیه­ی کاستی­هاست، جای خود را به مبارزه­ای فرهنگی میان ما و آنها می­دهد و حاصلش کنشی ستیزه­جویانه است. تیغِ نقدِ نگارنده، نگاه مولفانِ فیلم را در همین دایره نشانه می­رود؛ که چرا قهرمانانی در این روایت آفریده­اند که به­جای مبارزه با ریشه­های تضاد طبقاتیِ داخلی که دلیل راستین تنگدستیِ خانواده است و مشکلاتِ ثانویه­ی آن، مبارزه را در بیرون از مرزها می­جویند؟
بر این باور ام که چنین چشم پوشیدنی بر کاستی های داخلی، و انتقام نهایی را از مسئول خارجی گرفتن، برآمده از یک سنت فرهنگیِ معاصر است. با استناد به تاریخ و ادبیاتِ پس از مشروطه، به اثباتِ این گزاره خواهم کوشید که عرب­ستیزیِ موجود در متن فیلم نه یک اتفاق, که در روند جریانی معاصر است.

بی حاشیه، سراغ دو تن از اُدبای بزرگ معاصر می­روم و اشاره می­کنم به آرای آنها در اثبات ادعای خویش: صادق هدایت (1330 – 1281) و جلال آل­احمد (1348 – 1302)؛ که از انبوه مثال­هایی که از عرب­ستیزی در ادبیات معاصر ماست، این دو به منظور نگارنده نزدیکترند.
داستان های هدایت را که می­خوانیم، همواره رگه­هایی از عرب­ستیزی می­یابیم، در “بوف­ کور” و “زنده به گور” و “طلب آمرزش”. اما نمایشنامه­ی “پروین دختر ساسان” (1309) تجسم بحث ماست؛ داستانی درباره­ی حمله­ی اعراب به ایران و توحش و بدویت آنها، و البته بیانیه­ی نویسنده درباره­ی این حادثه، که در زبان شخصیت­های داستان گنجانده شده؛ «…آيا كيش شما دستور داده دختران را از خانمان­شان دزديده سر گذرها بفروشيد؟ خانه ها را آتش بزنيد؟ كشتزارها را ويران بكنيد؟ زن­ها و بچه­ها را از جلو تيغ بگذرانيد؟ آيا همه اين­ها كار اهريمن نيست؟ آري ما آغاز جنگ را كرديم چون آئين شما بدرد ما ايرانيان نمي­خورد. شايد براي خودتان خوبست زيرا كه شما مانند جانوران درنده زندگاني مي­كنيد. او شما را به راه راست رهبري كرد ليكن ما ديريست كه نيك و بد را مي­شناسيم» و از زبان شخصیتی دیگر اعراب را چنین توصیف می­کند: «چشم های آنان مانند جانوران درنده می­درخشد… از ریخت آنان می­ترسم. مانند میمون هستند: سیاه، چشم های دریده، ریش خشک­شده­ی زیر چانه­شان…»8
 دیدگاهِ “جویا بلوندل سعد” درباره­­­ی هدایت خواندنی است:
«دیدگاه­های ضدعرب و ضداسلام او زیرمجموعه­ی تعصبی فراگیرتر یعنی ضدیت با نژاد سامی است. عقاید او در راستای تئوری نژادپرستی غربی است و معتقد است دو نژاد کاملا متفاوت یعنی آریایی و سامی وجود دارد، که آریایی­ها برتر از دیگری­اند… او به شدت از عرب بیزار است و همین طور از اسلام که مذهبی عربی است.»9
اما قیاسِ رهیافت هدایت و همفکران او نظیر نادر نادرپور (1378 – 1308)10 و مهدی اخوان­ثالث (1369 – 1307)11, با دیدگاه­های ضدعرب آل­احمد در کتاب “خسی در میقات”(1343), ما را به هدف بحث می­رساند. آل­احمد از سویی برتری نژاد آریایی را نمی­پذیرد: «مالیخولیای افتخار به گذشته­های باستانی… لاف در غربت زدن، تفاخرات تخرخرانگیز، کوروش و داریوش»12 و از دیگرسو اسلام ایرانی و غیرعربی را پاس می­دارد. البته او پس از جنگ 1967 میان اسرائیل و اعراب, در مقاله­ی “آغاز یک نفرت” آنها را برادران خود می نامد: «…وجدان روشنفکر ایرانی باید از این ناراحت باشد که چرا نفت ایران در تانک و هواپیمایی می­سوزد که برادران عرب و مسلمانش را می­کشند.»13 اما آرای ضدعربش در کتاب “خسی در میقات” که شرح سفرش به مکه است، در حافظه­ی ادبی ما به یادگار مانده که به روشنی بیانگر برتری جویی نسبت به اعراب است: «سر این عربیت جاهلی سلامت باد که به اسم اسلام، در این گوشه­ی عالم حکومت می­کند.»14 از کثیفیِ آنها صحبت می­کند: «مکه­ی اصلی را در این قسمت باید دید و در این کوچه­ها، کف کوچه معبر فاضلاب و هرگوشه­ای فضولات و خاکروبه ریخته.»14″ بی­سوادشان می­خواند: «وقتی پرسیدم حنفی هستید یا مالکی یا چه چیز دیگر؟ اول درماندند. و بعد فکری کردند و بعد یکی­شان گفت حنبلی، ولی داد می­زد که پرت می­گوید، یعنی شیوع هرهری­مآبی در هرجا.»14″” و در لایه­های زیرین متن از توحش آنها حرف می­زند.
در مجموع رأی او را چنین می­توان دریافت: «مصالحه­ی مشکلی بین ملی­گرایی فرهنگی ایرانی پارسی، در برابر عربِ بیگانه، و اسلام در برابر غربِ بیگانه»15
و پایان سخن؛ مهدویان را گرچه در عرب­ستیزی میراثبر ادبیات پس از مشروطه است، می­توان فرزند خلف آل­احمد دانست. با این تفاوت که در زمانه­ی آل­احمد، عربِ بیگانه با غرب در جنگ و جدایی بود، اما حالا که با امپریالیسم غربی درآمیخته، در نگاه فیلمساز به دشمنی راستین و یگانه تعبیر شده، و این آغاز ستیزی واحد و بزرگتر است.

منابع:
1. به نقل از احمد اشرف، هویت ایرانی در سه روایت، مجله بخارا، شماره 66
2. عرب­ستیزی در ادبیات معاصر ایران، جویا بلوندل سعد، کارنگ، 1382 – صفحه17
3. جامعه­شناسی گیدنز، ترجمه حسن چاوشیان، نی، 1387 – صفحه357
4. هویت ایرانی در سه روایت، احمد اشرف، مجله بخارا، شماره 66
5. هویت ایرانی و زبان فارسی، شاهرخ مسکوب، نشر و پژوهش فروزان روز، 1378 – صفحه28
6. .هویت ایرانی در سه روایت، احمد اشرف، مجله بخارا، شماره 66
7. هویت ایرانی و زبان فارسی، شاهرخ مسکوب، نشر و پژوهش فروزان روز، 1378 – صفحه58
8. پروین دختر ساسان، صادق هدایت، امیرکبیر، 1963، صفحات 8 تا 56
9. عرب­ستیزی در ادبیات معاصر ایران، جویا بلوندل سعد، کارنگ، 1382 – صفحه 62
10. ر.ک. مهدی اخوان­ثالث، مقدمه­ی از این اوستا، مروارید، 1965 – صفحات 109 تا 222
11. ر.ک. صبح دروغین، نهضت مقاومت ملی ایران، 1360
12. جلال آل­احمد، غربزدگی، آگاه، 1342 – صفحه 128
13. جلال آل­احمد، سفر به ولایت عزرائیل، رواق، 1984 – صفحه 91
14. جلال آل­احمد، خسی در میقات، نیل، 1345 – صفحه 146 و 33 و 106
15. عرب­ستیزی در ادبیات معاصر ایران، جویا بلوندل سعد، کارنگ، 1382 – صفحه 157

لاتاری سومین فیلم مهدویان فیلمساز جوانی که برخلاف بسیاری از هم نسل هایش درگیر تقلید از فرهادی نشد، از انتخاب موضوعات چالش برانگیز واهمه نداشت و سراغ قصه های آپارتمانی نرفت.در کنار این ویژگی ها نوآوری و نبوغ مهدویان در شیوه روایت و انتخاب بازیگران تاثیر بسزایی در دیده شدن آثار او داشت.  شاید تعداد فیلم های مهدویان هنوز به تعداد انگشتان یک دست نرسیده باشد اما او توانسته در همین کارنامه محدود شیوه خود در روایت و تصویر برداری را به بلوغ برساند. از مستند آخرین روزهای زمستان تا ماجرای نیمروز، مهدویان به تدریج مخاطب خود را پیدا کرد و در طی این مسیر به فیلمسازی مهم و تاثیرگذار میان نسل جدید سینماگران ایرانی بدل گشت به گونه ای که حتی منتقدین نیز نتوانستند پیشرفت او را انکار کنند. روند رو به رشد مهدویان اما با ساخت لاتاری متوقف شد به بیان دیگر لاتاری عقبگرد مهدویان است ولی نه صرفا از خودش بلکه از سینمای فعلی به دوران فیلم فارسی. مهدویان در لاتاری به طرزفاحشی اسیرسانتی مانتالیسم شده و به هر ابزاری برای تحریک مخاطب  چنگ میزند. در فیلم های قبلی کارگردان ما با روایت بخشی از تاریخ مواجه بودیم که شعار جزئی از آن بود اما این بار مهدویان در باتلاق شعار فرو رفته و بیانیه صادر میکند. فیلمساز که به سینمای اجتماعی تسلط کافی ندارد برای رفع معضلات و مشکلات اجتماعی به جایی خارج از اجتماع رجوع میکند جایی که ریشه مشکلات نیست نتیجه آن است. او سعی میکند با کنار هم  قرار دادن دو نسل، آرمان مشترکی را به تصویر بکشد اما به جای وطن پرستی، فاشیسم را نمایش میدهد.  فیلم را میتوان به دو نیمه بد و بدتر تقسیم کرد یک نیمه فیلم فارسی با حضور دختر و پسر عاشق ، رقیب عشقی پولدار و والدینی مخالف ازدواج (که حداقل قابل دیدن است) و نیمه دیگر بیانیه فاشیستی که در غالب وطن پرستی و غیرت به خورد مخاطب داده میشود. در نیمه ی ابتدایی فیلم(بد) که ریتم نسبتا مناسبی دارد مخاطب با جوانانی که مابه ازاء عینی آن ها را در اجتماع دیده رو به رو میشود، رابطه بین امیرعلی و نوشین را میفهمد و به واسطه همین تصویرسازی نصفه و نیمه ،تا پایان با فیلم همراهی میکند ولی لاتاری نمیتواند رابطه را از این جلوتر ببرد و عشق بسازد.در میان کاراکترها امیرعلی و کنش هایش تا حدودی قابل لمس هستند و توانسته نماینده ی نسل خود باشد.در بازی اما سهیلی تکرار خودش است و ملغمه ای از تمام فیلم هایی که تاکنون بازی کرده؛ کاراکتر نوشین نیز رفتار ها و دغدغه هایی متناسب با دختر امروزی دارد و زیبا کرمعلی بازی اندازه ای به نمایش گذاشته ولی شخصیت او در فیلمنامه شکل نگرفته. نوشین در فیلمنامه سردرگم است در حالی که در تدارک سفر به دوبی بوده؛ لاتاری ثبت نام میکند. تغییر رفتار دختر نیز به همین دلیل غیر قابل باور است نوشین از همان ابتدا در حالی که مشغول تفریح با امیرعلی بود از موضوع مهاجرت به دوبی اطلاع داشت و تغییر رفتار او بعد از اطلاع مخاطب از قصدش آغاز شد در حقیقت نوشین به یکباره از چیزی ناراحت شد که قبلا از آن مطلع بود! ناراحتی او از رفتن، دستور فیلمساز است نه از روی احساسات واقعی شخصیت؛ چرا که اگر واقعی بود یا باید از ابتدا با این حس روبرو میشدیم و یا فیلم از جای دیگری شروع میشد. 

پدر نوشین یک نمونه تیپیکال کلیشه ای با همان منطق و دلایل تکراری فیلم های ایرانی  که صرفا میگوید نه؛ در طول فیلم هیچ گونه رابطه پدرانه ای بین او و فرزندانش شکل نمیگیرد و مخاطب نمیفهمد چگونه پدری به سختگیری او به سامی اعتماد میکند و دخترش را به دوبی میفرستد! کاراکتر پدر امیرعلی از کلیشه، قدمی به جلو آمده و رابطه پدرانه تری با  فرزندش دارد ولی اختلافات و عدم درک متقابل تکراری بین والدین و فرزندان را از او نیز میبینیم.

عجیب ترین کاراکتر، قطع به یقین موسی است قهرمان بازگشته از جنگ فیلم های ایرانی(که همان هم نیست!) مربی فوتبالی که به مرور تبدیل به مربی زندگی شاگردش میشود، کسی که در ابتدای فیلم شاگردش را از تکل خشن منع میکند و در انتها خشونت تارانتینویی بروز میدهد،کندن کاغذ های تبلیغاتی از در و دیوار شهر عادتش است و با دیدن زنان بدحجاب عصبی میشود، بواسطه حضور در جنگ دوستان با نفوذی دارد و به خاطر شاگرد ، دخترش را رها میکند. مهمترین سوال من از مهدویان این است که در پلان خداحافظی موسی با دخترش با چه منطقی حق را به موسی میدهد؟ رها کردن فرزند به بهانه انتقام! سرنوشت دختر چه میشود؟ چه فرقی بین پدر نوشین و موسی در رها کردن فرزند وجود دارد؟ به عقیده من این دیدگاه هنرمند در عقب ماندگی کمتر از نگاه فاشیستی پایان فیلم نیست.  کاراکتر نیما (عزتی) قرار بوده برادر بیگناهی باشد که به خاطر جبران بدهی های پدر به زندان می افتد و نوشین برای جبران بدهی او به دوبی میرود اما عملا با شخصیت دیگری مواجه میشویم. رابطه اش با امیرعلی صمیمی تر از خواستگار خواهر است و درخواست هایش از او برای گرفتن تقاص خون نوشین فیلم فارسی گونه. تیپ سامی به خاطر بازی قابل قبول مهدی زمین پرداز تا حدودی شکل میگیرد اما ضعف داستانی و عدم منطق روایی باعث شده بازی خوب او نیز هدر برود در شروع نیمه دوم فیلم، ریتم آن به شدت افت میکند و با اضافه شدن مرتضی (حمید فرخ نژاد) که به تنهایی نقش سازمان حفاظت اطلاعات ایران را بازی میکند، لاتاری به فاجعه نزدیک و نزدیک تر میشود.  مهدویان درست مثل کودکی که رنگ آمیزی نقاشی اش از خطوط تعیین شده بیرون میزند بدون توجه به ویژگی های هر شخصیت، دیالوگی را در دهانش چپانده؛ “خلیج نه خلیج فارسی” که مرتضی بعد از کشتن سامی به او میگوید از کجا و با چه منطقی بیان میشود؟ لزوم این حجم از شعار چیست؟ جز این که قصد داریم مخاطب را با چیزی که دوست دارد بشنود فریب دهیم؟ در ادامه ی فیلم با ورود نعیم (سلیمانی) فاجعه کامل و کامل تر میشود نعیم حتی از نوشین هم سردرگم تر است به طوری که مخاطب تا انتها نمیفهمد نعیم در جبهه موسی قرار دارد یا مرتضی! قطع به یقین خود مهدویان نیز از این موضوع اطلاعی ندارد و رفتار های نعیم نیز مانند رفتار سایر شخصیت های لاتاری تصنعی ست.از ایرادات شخصیت پردازی که بگذریم باید بپرسیم دوربین مستند گونه روایت فتحی در درام عاشقانه چه میکند؟! آیا قرار است درام را فدای سبک فیلمسازی(اگر با اغماض شیوه مهدویان را سبک در نظر بگیریم) بکنیم؟! چرا در بخش دوبی (سکانس های خارجی) عملا با دوربین مخفی مواجه میشویم؟ آیا این اتفاق به دلیل عدم صدور مجوزهای لازمه برای تصویربرداری در دوبی نیست؟ هرچند تلاش مهدویان برای خلق قهرمان (چیزی که به شدت جای خالی اش در سینمای ما احساس میشود) قابل ستایش است اما مهدویان باید بداند که نه امیرعلی قهرمان است و نه موسی ؛ صرف اراده رسیدن به هدف یک شخصیت را تبدیل به قهرمان نمیکند بلکه قبل از قدرت اراده، قدرت تصمیم گیری درست در ارتباط با هدف است که قهرمان را شکل میدهد آیا این بدین معنا است که قهرمان عاری از هرگونه خطا و اشتباهی است؟! مسلما خیر؛ اما باید دارای حداقل عقلانیتی باشد و فیلمساز بتواند علل چرایی تصمیمات او را به مخاطب نشان دهد. قهرمان محصول شرایط است و هر فیلم باید قهرمان دنیای خود را داشته باشد در واقع قهرمان در فرم و محتوای همسو شکل میگیرد. این که حاتمی کیا و کیمیایی هر کدام در بهترین آثارشان موفق به خلق قهرمان گشته اند به این علت است که قهرمان آن ها زاییده ی دنیای خودشان است و نه تقلید دنیای دیگران؛ مهدویان در لاتاری به سراغ آرمان های حاتمی کیا رفته اما برای دستیابی به این آرمان ها از روش کیمیایی استفاده میکند و حاصل این ادغام فیلمی الکن، گیج و فاشیستی شده که شاید اگر در شرایط دیگری به اکران در می آمد به جای تشویق و تمجید مورد انتقاد قرار میگرفت. نیاز جامعه فعلی برای باز پس گرفتن غرور ملی ،محرک ساخت و اشاعه چنین عقایدی است؛ اما وظیفه هنرمند در چنین شرایطی چیست؟ دامن زدن به این عقاید یا جلوگیری از آن ها؟! متاسفانه فیلمساز به جای این که بر شرایط تاثیر بگذارد خود از آن تاثیر پذیرفته و به جای بیان حقیقت چیزی را میگوید که مخاطب دوست دارد بشنود. مهدویان که در آثار قبلی خود توانسته بود نسبت درستی بین شخصیت ها و ایدئولوژی حاکم بر فیلم هایش برقرار کند این بار نتوانست. دلیل این ناتوانی به عقیده من این است که شخصیت ها و قهرمان های آثار قبلی بازسازی شده نمونه واقعی خود بودند؛از باقری آخرین روزهای زمستان و متوسلیان ایستاده در غبار تا صادق و احمد ماجرای نیمروز مابه ازاء واقعی داشتند و مهدویان مؤلف آن ها نبود اما اینبار موسی محصول مهدویان است. شخصیتی که شاید نماینده نسل خود باشد اما قهرمان آن نیست، رجز خوانی هایش در پایان فیلم غرور آفرین نیست ذلت بار است فیلمساز گمان میکند فیلمی وطن پرستانه ساخته اما این فیلم ضد وطن است این نمایش تحقیر است نه غیرت؛ در فوتبال زمانی که یک بازیکن توپ را به اشتباه وارد دروازه خودی میکند اصطلاحا میگویند گل به خودی زده این دقیقا همان کاری است که مهدویان با ساخت لاتاری انجام داد:

زدن گل به خودی…

فیلمی که در خاطر می ماند. فیلمی که بی مایه نیست. و میان مایه هم نیست… در روزگاری که تجربه گرایی مبتذل و کاسبکاری مبتذل بیداد می کند و به مدد سانسور سلیقه ای محافظه کار, گیشه به شکلی غیر طبیعی در اختیار کمدی های وقت پرکن گذری است. و باقی گیشه عمدتا فیلم هایی که اغلب حتی دخلشان به خرجشان نمی رسد. 

شاید به دور از انصاف باشد به رسمیت شناختن مهدویان ها و روستایی ها در صدر سینمای شاه پیرنگ قهرمانی, در روزگاری که کیمیایی ها با خون دل فیلم می سازند, بیضایی ها جلای وطن می کنند و تقوایی ها خانه نشین اند. اما از این بی انصافی ها که بگذیم, اگر بشود گذشت….

محمدحسین مهدویان اینبار بیش از قبل ثابت کرد جامعه اش را با پوست و خونش می شناسد, و مرد این میدان است. و اگر اجازه بدهند جای خالی اسطوره های نسل های قبل پر شدنی است.

از خود سینمای قهرمانی و جای خالی اش در یکی دو دهه گذشته که بگذریم, لاتاری نکته حائز اهمیت دیگری هم دارد. وجه مشترکی که لاتاری را از ایستاده در غبار, ماجرای نیمروز و همینطور نزدیک به تمام فیلمهای جریان ابراهیم حاتمی کیا جدا می کند و به قیصر, تنگسیر و یا سگ کشی پیوند می دهد. در اینجا قهرمان های قصه ما قهرمان های معمولی و یا معمولی شده ای هستند که تنها برای دل خودشان است که قهرمان می شوند و تنها برای دل خودشان است که می میرند. برای قهرمان شدن و زندگی را زنده زنده زندگی کردن نه نیازی به ایدئولوژی دارند و نه هیچ چیز دیگر. پسر برای عشقی که در دل دارد و دل خودش که آرام نمی گیرد, مرد برای وجدانش که عذاب می کشد, و دختر – که قهرمان کمتر توجه شده قصه است – برای پای بندی به عشقش. 

شاید به مذاق عده ای از دوستان خوش نیاید اگر بگوییم این دقیقا همان کیمیای فراموش شده ای است که جامعه سرخورده از ایدئولوژی امروز ما با تمام سرگشتگی ها و از خود بی خود شدگی ها و اعتماد به نفس جمعی سردرگمش, با تمام وجود به آن نیاز دارد تا دوباره جان بگیرد و از این بی رمقی امروزمان فاصله بگیرد.

پسری عاشق می شود. دختری فریب می خورد و برای خاطر عشق می میرد. و مردی مردمدار بیدار می شود. پسر و مرد تمام درهای قانون و قاعده را بسته می بینند. و راسا دست به اقدام می زنند تا از حیثیت خود و از حیثیت وطن دفاع کنند. و درپایان موفق می شوند و این قهرمان مردم است که آخر قصه سربلند می شود. بی خود نیست که لاتاری ها می فروشند و خیلی های دیگر نه. 

در فرم, چه در روایت و چه در کارگردانی و فیلمبرداری بار دیگر خبرگی مهدویان خود را می نمایاند. در انسجامی تنگاتنگ شاهد ماجرایی سر راست, روشن و به دور از تجربه گرایی مرسوم عمده کارگردانان حوان این روز ها هستیم. یک فیلمنامه شاهپیرنگ کلاسیک استاندارد که ریتمی به اندازه دارد, که نه آنقدر کند و بی قصه می شود که بیننده را از نفس بی اندازد و نه آنقدر تند که بیننده سرِ رشته را از دست بدهد. شاید بشود گفت فیلمنامه بهترین ریتم ممکن را دارد. و همزمان این فیلمنامه خوب با بازی های یکدست و کارگردانی یکدست همراهی می شود تا حظ مخاطب را کامل کند.

شاید بشود گفت تنها بخشی از کار که کمی و فقط کمی از انسجام کلی فیلم بیرون می زند فیلمبرداری آن باشد. که قطعا سبقه مستندسازی کارگردان در آن بی تاثیر نیست. علی القاعده کاشتن دوربین پشت اشیا و موانع بیشتر در مورد فیلمهای کاراگاهی-جنایی کاربرد دارد با این قصد که بیننده را در عمق رازآلود بودگی قصه و موقعیت ها درگیر کند. و نه در قصه ای که -جز در مقاطعی کوتاه- همه چیز آشکار است. جنایتکار آشکار, کرده او آشکار, قصد و نقشه قهرمان ها آشکار, و حتی فضایی که قصه از پلشتی های دبی ارائه می دهد هم عاری از رازآلودگی و آشکار است. گره ها قابل حدس زدن هستند و در نهایت به شکلی ضمنی می دانیم که ماجرا, ماجرای تکراری سوء استفاده شیوخ عرب از دختران ایرانی است. و این پیش آگاهی تمام تعلیق ها و گره ها و رازآلودگی ها را تحت الشعاع خود قرار داده است. شاید بشود گفت منطق سینمایی مشخصی نمی شود برای این انتخاب پیدا کرد. و بیشتر به نظر می رسد منطق عادت و تجربه گذشته و غیره در انتخاب دخیل بوده باشد. یا لااقل استنباط من مخاطب عام نوعی این طور است.

مگر اینکه انتخابی غیر سینمایی و یا ضد سینمایی را دلیل بگیریم. یعنی فاصله گذاشتن عمدی میان بیننده و سوژه برای کاستن از بار دراماتیک اتفاق ها. قاعدتا اگر کارگردان اجازه می داد تا بدون پرده با صحنه ها روبرو بشویم آن وقت با فیلمی به غایت سیاه و حتی شاید زننده روبرو می شدیم که البته چیزی از واقع نمایی حسی کم نمی داشت. و علی قاعده کار هنر و علی الخصوص سینما و علی الخصوص سینمای واقع گرا نمی بایست چیزی غیر از این باشد؛ باز نمایاندن آنچه در حقیقت اتفاق افتاده یا می تواند بی افتد و شریک کردن بیننده با آن تجربه مشخص, جوری که بیننده حس کند خودش در صحنه حضور داشته است…. 

مگر اینکه اما و اگرهایی در کار بوده باشد…. در واقع شاید به این شکل تلاش شده باشد تا این حجم عظیم از خشونت و همینطور بی رحمیِ بی پردهِ جاری در طیفی از جامعه تلطیف شود. یعنی در واقع حقیقت تلخ و سیاه و زننده جامعه ات را می بینی اما دریافت حسی ای که باید از حقیقت بگیری را نمی گیری و همچنان حالت شبیه یک ناظر خارجی است که فقط قصه را شنیده باشد بدون اینکه مثل سینما رفتن تجربه اش کرده باشد. که خب, خوب از کار درآمده است, اما به قیمت نزدیک به بیش از یک ساعت از مزاحمت بصری که گاهی حتی آزاردهنده هم می شود. شاید اگر این اصرار نمی بود. می شد بار خفیف کارآگاهی فیلم را مثل سینمای کلاسیک با یک موزیک متن ظریف ممتد القا کرد و در عوض به نظم بصری فیلم اضافه کرد. خلاصه اینکه بابای چشممان درآمد از بس از پشت فولویی درخت و پراید و ماشین قصه را دنبال کردیم (J).  

اما از این نکته شاید حتی فرعی که بگذریم -و علی القاعده انتخابی است که کارگردان بر اساس اقتضاعات ساخت فیلم و نظریات و افکار خودش و تیمش گرفته است, -و قابل احترام- در مجموع با یک فیلم متوسط استاندارد روبرو هستیم. یک فیلم متوسط واقعی, که عاری از ادا و اطفار های معمول این روز های جامعهِ ایرانی است, و چون واقعا و در قیاس یا تاریخ سینما متوسط است -و نه چیز دیگر-, به دل می نشیند و دیدن دارد. 

اما واقعا؟ چه می شود که لاتاری ها می شوند, و خیلی های دیگر نه؟ واقعا؟ چه می شود؟ از فشار سانسور و بی عدالتی های توزیع که بگذریم….

کارگردان آدم امروز است. می خواهد در شهرش زندگی کند, فیلم بسازد و با مردمش حرف بزند. از ابتدا راه درست را پیش گرفته, درس سینما خوانده, تاریخ سینما را از بر است. و به اندازه لازم درگم نامی و نسبتا گم نامی با دوربین و مدیوم فیلم سر و کله زده است و حالا و مثل چند کار قبلیش بلد است مثل یک حرفه ای رفتار کند. فیلم ساختن برای فیلم ساختن را بلد است. و زندگی کردن برای زندگی کردن را می داند. 

شاید آنچه که بیش از هرچیز محمدحسین مهدویان و سایر کار بلد های این نسل را از کار نابلدهای آن جدا می کند توانایی و یا شانسی باشد که در حفظ کردن خودشان داشته اند. اینکه نه زرق و برق مدرنیته هواییشان و از خود-بی-خودشان کرده است. و هم اینکه از ابتذال و کم مایگی مرسوم ایرانی جان سالم به در برده اند. 

آنچه این فیلم ها را از آن فیلم ها جدا می کند, قابل دفاع بودنشان است. حقیقت این است که ساختن درام و نوشتن درام با فاصله خیلی زیادی با کمدی موقعیت فرق دارد و عمل ظریف تری است. نکته ای که به نظر می رسد بخشی از دوستان درام ساز از آن غافل باشند. در درام نمی شود مثل کمدی موقعیت, یک قصه کلی تعریف کرد, برایش ابتدا و انتها تعریف کرد و بعد موقعیت های مابین این ابتدا و انتها را جدای از کلیت محتوا و مضمون و حرف کلی قصه پر کرد. این کار در کمدی موقیعت می گیرد و اصلا قرار نیست و دلیلی ندارد جز این باشد. اما درام نویسی قبل از هر چیزی کاراکتر می خواهد. کاراکتری که پشت فیلم باشد, و واقعا برای مخاطب روبروی فیلم حرف داشته باشد. لازم است کسی که پشت فیلمنامه و فیلم است قبل از دست به کار زدن, خودش را درست کرده باشد و تکلیفش را با خودش روشن کرده باشد, تا فیلم بشود.

اصولا عرصه درام, عرصه بازی با فرم و تجربه بازی و پول درآوردن برای پول درآوردن نیست. یعنی نمی تواند باشد…. و البته که تجربه گرایی اصولی محترم است و کسب درآمد به قاعده هم همینطور. 

شاید فکر کنیم؛ خب, این حرف ها که مال درام اجتماعی است و سینمای معمولی سرگرم کننده بازاری قرار است محل پول در آوردن باشد و جایی برای سرگرم کردن مردم…. شاید مضمون زدگی سینمای بعد از انقلاب فیلمساز و مخاطب را سرخورده کرده باشد و از سر واکنش, به این کج راهه افتاده باشیم. اما به هر حال, یک نگاه ساده به تاریخ سینما و سینمای سرگرم کننده خلاف این را نشان می دهد. نشان می دهد که درام, بدون محتوا, بدون تعهد و عشق و تعلق به جامعه, و با سبکسری شدنی نیست, هرچند با تحمیل محتوا و خفه کردن مخاطب در محتوای مطلوب خود هم شدنی نیست. مثلا “آپارتمان” بیلی وایلدر که تمام فیلم حول محور پیدا کردن پاسخی است برای سرگردانی مرد و زن اول فیلم, و در نهایت عشق واقعی را به عنوان جواب ارائه می دهد. یا مثلا “این یک زندگی فوق العاده است” فرانک کاپرا, که در تمام فیلم به سرخوردگی و گرفتار شدگی شخصیت اصلی در شهر کوچکش می پردازد, و در نهایت تلاش دارد تا اثبات کند که این زندگی به ظاهر کوچک در یک شهر کوچک, هیچ کم از یک زندگی پر سر و صدا و پر اسم و رسم ندارد. یا حتی به هیچکاک هم که نگاه کنیم, با وجود تمام ظاهرِ ظاهرا فاقد مضمونش -مثلا در “شمال از شمال غربی”- تمام فیلم درباره ذات قهرمان شدن, ذات تقلا کردن برای تسلیم بد نشدن, و ذات موفق شدن است, که مخاطب را پای فیلم نگه می دارد, و فیلم را فیلم می کند. حالا بگذریم از ظرافت های معنایی فیلم سازان فرانسه و ایتالیا و لهستان و غیره…. 

خلاصه اینکه تا وقتی که ذهن و ذهن های پشت فیلم به آن بلوغ درام پردازانه نرسیده باشند, با درآوردن ادای سرجیو لئونه و کیشلوفسکی و فلینی و غیره فیلم فیلم نمی شود. حتی اگر اجرای همه تکنیک ها را از بر باشیم, یا بتوانیم همه تکنیک و لحظه های مهم را در همه فیلم ها از بر بشماریم…. 

خلاصه اینکه اگر لاتاری لاتاری می شود و باقی درام های موفق سینمای ایران می شوند و برخی دیگر, بدون اینکه کسی سانسورشان کرده باشد, یا سالن بهشان نداده باشد, یا سالن ازشان گرفته باشد, نمی توانند بالا بیایند, و حتی از پس خرج و مخارج خودشان بر بیایند, به خاطر این است که مهدویان ها, بلدند توی شهرشان زندگی کنند, و بلدند از زندگی توی شهرشان حرف بزنند, و الباقی بلد شهر خودشان نیستند, متاسفانه!.

حالا بگذریم از اینکه چه می شود که اینهمه آدم مدعی, و خیلی وقت ها صاحب ذوق و سلیقه توی شهر خودشان سرگردان اند. و توی شهر خودشان, حتی توی خودشان هم سرگردانند!.

سلام سینما، بزرگ‌ترین مرجع آنلاین فیلم و سینما

سایت سلام سینما با هدف ساخت کامل‌ترین مرجع محتوای سینمایی و تلویزیونی در سال ۱۳۹۲ همزمان با جشنواره فیلم فجر راه‌اندازی شد.

در سلام سینما، ما به روش‌های مختلف به شما مخاطبان سینمایی کمک می‌کنیم تا فیلم موردنظرتون رو انتخاب کنید و یا درباره فیلم‌های محبوب‌تون، اطلاعات بیشتری کسب کنید.

امیدواریم در کنار شما، نقشی در اعتلا و غنی شدن فرهنگ جامعه در زمینه فیلم و سینما داشته باشیم.

کلیه حقوق این سایت برای سلام‌سینما محفوظ می‌باشد.

فیلم سینمایی لاتاری یکی از ساخته های عجیب کارگردان به نامش است و همین عجیب بودن فیلم لاتاری را وارد حواشی زیادی کرده است.

فهرست مطالب

امیرعلی (ساعد سهیلی) و نوشین (زیبا کرمعلی) دو جوان بیست و یک-بیست و دو ساله قصد ازدواج با یکدیگر را دارند. خانواده‌هایشان چندان موافق نیستند. آنها صبر پیشه کرده‌اند تا به مرور زمان رضایت خانواده‌هایشان را جلب کنند. آن دو یک رؤیای مشترک دارند؛ برنده شدن در لاتاری و دریافت گرین کارت آمریکا، اما نوشین به واسطه دوست یکی از آشنایان برای کار ترجمه به دبی می‌رود. پس از مدتی امیرعلی خبر دار می‌شود نوشین خودکشی کرده و او برای پی بردن به راز خودکشی به دبی می‌رود و می‌فهمد نوشین گرفتار باندهای قاچاق جنسی شده بوده‌است.

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

داستان فیلم لاتار

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.

Δdocument.getElementById( “ak_js_1” ).setAttribute( “value”, ( new Date() ).getTime() );

افراد مشهور اهل مشهد
افراد مشهور متولد آبان
افراد مشهور متولد آذر
افراد مشهور متولد اردیبهشت
افراد مشهور متولد اسفند
افراد مشهور متولد اصفهان
افراد مشهور متولد بهمن
افراد مشهور متولد تهران
افراد مشهور متولد تیر
افراد مشهور متولد خرداد
افراد مشهور متولد خوزستان
افراد مشهور متولد دی
افراد مشهور متولد شهریور
افراد مشهور متولد شیراز
افراد مشهور متولد فروردین
افراد مشهور متولد مرداد
افراد مشهور متولد مهر
افراد مشهور متولد گیلان
بازیگران زن متولد مرداد
بازیگران متولد آبان
بازیگران متولد آذر
بازیگران متولد اردیبهشت
بازیگران متولد اسفند
بازیگران متولد بهمن
بازیگران متولد تیر
بازیگران متولد خرداد
بازیگران متولد دی
بازیگران متولد شهریور
بازیگران متولد فروردین
بازیگران متولد مرداد
بازیگران متولد مهر
بازیگران مرد متولد اردیبهشت
بازیگران مرد متولد شهریور
بازیگران مرد متولد فروردین
بازیگران مرد متولد مرداد
بیوگرافی بازیگران زن
بیوگرافی بازیگران مرد
بیوگرافی بانوان ورزشکار
بیوگرافی خوانندگان
بیوگرافی شاخ های اینستاگرام
بیوگرافی مجریان
بیوگرافی مردان ورزشکار
بیوگرافی کارگردانان
سریال نمایش خانگی
فیلم درام اجتماعی

هتل عباسی اصفهان

یکی از فیلم های معروف محمدحسین مهدویان، «فیلم لاتاری» است. در این بخش از فیلم و سینما آسمونی، به معرفی فیلم-لاتاری می پردازیم.

 

فیلم لاتاری در تاریخ 23 اسفند 1396 در سینماهای ایران اکران شد و پرمخاطب ترین فیلم سی و ششمین جشنواره فجر شد. لاتاری به دلیل موضوع خاصی که داشت ماه‌ها در انتظار گرفتن پروانه ساخت بود.

امیرعلی و نوشین دو جوان بیست و یکی دو ساله قصد ازدواج با یکدیگر را دارند.

خانواده‌ها چندان موافق نیستند. آنها صبر پیشه کرده‌اند تا به مرور زمان رضایت خانواده‌هایشان را جلب کنند. آن دو یک رؤیای مشترک دارند؛ برنده شدن در لاتاری و دریافت گرین کارت آمریکا، اما نوشین به واسطه دوست پدرش به دبی می‌رود.داستان فیلم لاتار

پس از مدتی امیرعلی خبر دار می‌شود نوشین خودکشی کرده و او برای پی بردن به راز خودکشی به دبی می‌رود و می‌فهمد نوشین گرفتار باندهای قاچاق جنسی شده بوده.

«لاتاری» فیلم محمدحسین مهدویان که «ایستاده در غبار» و «ماجرای نیمروز» را در کارنامه دارد، یکی از بحث برانگیزترین فیلم‌های جشنواره بود؛ فیلمی که می‌شود به خاطر مضمون تلخ و سیاهش در نیمه اول داستان دوستش نداشته باشیم به خصوص که به قدر کافی جامعه با تلخ‌کامی‌ها مواجه است و تحمل تماشای این همه تلخی در سینما که خروجی فیلم‌های مختلف است برای مخاطب سخت است.

«لاتاری» را می‌شود به خاطر دوربین روی دست و حرکات عجیب دوربین که جذابیت فرم مستندگونه فیلم‌های قبلی مهدویان را دارد دوست نداشت چون این فیلم نه مربوط به دهه 60 است نه می‌خواهد روی مرز درام و مستند حرکت کند.

برای همین دیدن شخصیت‌ها از پشت بوته و کنار دیوار نه تنها به دوربین شخصیت نمی‌دهد بلکه امضای غلطی است که مهدویان پای فیلم گذاشته.

فیلم را می‌شود به خاطر نبود چاک‌وبست درست داستانی مثل ماجرای رسیدن لپ‌تاپ معشوقه فقید به دست جوان شخصیت اول که به منزله دخالت شدید فیلم نامه‌نویس در روند طبیعی یک داستان است هم دوست نداشت.

با این حال، همه این موارد منفی در کنار داستانی دوپاره که آهنگش بدجور تغییر می‌کند در برابر پایان‌بندی موفق فیلم رنگ می‌بازد و یک دلیل قوی برای دوست داشتن فیلم، در برابر چند دلیل متوسط برای دوست نداشتنش پیروز می‌شود و آن دلیل مهم این است که مخاطب سینمای ایران از فیلم‌های رئالیستی اجتماعی خسته شده، دلش قهرمان می‌خواهد، قهرمانی که مثل بقیه جامعه فکر نکند، عمل نکند، کنشگر باشد و به مصلحت‌ها تن ندهد.

بحث دفاع از اقدام نهایی قهرمانان «لاتاری» نیست، نمی‌شود مطلق گفت اقدام فراقانونی آن‌ها در انتهای فیلم درست است یا غلط، اما قطعاً می‌شود بگوییم سینما برای زنده ماندن به قهرمان نیاز دارد نه شخصیت اصلی. مخاطب خیلی وقت‌ها باید آدم‌هایی را روی پرده ببیند که مثل خودش نیستند تا تجربه‌ای فراتر از زندگی روزمره را در سینما احساس کند و قهرمان فیلم برای او بازتابی باشد از غلبه بر ناکامی‌ها و مشکلات. به همین خاطر، فیلم مهدویان با این که مخلوطی است از سینمای هند و سینمای اجتماعی ایران دوست‌داشتنی است و مخاطب را به وجد می‌آورد. در یک کلام به قول خودش: «دل مخاطب خنک می‌شود».

یکی از حاشیه های لاتاری جدال لفظی رشیدپور مجری برنامه «هفت» با محمدحسین مهدویان کارگردان «لاتاری» و میز نقد این فیلم بود، سه نفر از سازندگان فیلم به این برنامه اعتراض کردند. آن‌ها به روایت قصه فیلم و لو دادن اتفاقات آن اعتراض داشتند که به زعم‌شان سرمایه و تلاش گروه فیلم‌ساز را از بین می‌برد.

هادی حجازی‌فر بازیگر فیلم با لحنی تند در اینستاگرامش نوشته بود: «از حسین مهدویان به شدت ناراحتم که چرا با پشت دست نزد توی دهن مجری پرت و بی‌اطلاع صبحگاهی برنامه، آن هم زمانی که داشت داستان کامل و ریز فیلم اکران‌نشده را لای خواهش‌های حسین، تعریف می‌کرد.»

محمدحسین مهدویان کارگردان اثر هم در اعتراضی ریز که از چشم بسیاری دور ماند، در کامنتی پای پست حجازی‌فر نوشت: «من معذرت می‌خوام. باید می‌زدم واقعا. زیادی خویشتن‌داری کردم.»

سیدمحمود رضوی تهیه‌کننده فیلم نیز توئیتی انتقادی درباره این موضوع منتشر کرد: «یکی از غیرحرفه‌ای‌ترین اتفاقات رسانه ملی این که در برنامه هفت طوری از فیلم لاتاری حرف زدند که قصه را لو دادند.»

رضا رشیدپور هم در پستی بلندبالا، ضمن انتقاد از کارگردان این فیلم برای فاشیستی خواندن شاهنامه فردوسی، نوشت:

«وقتی تمام داستان یک فیلم پرهیاهو از چند کلمه فراتر نمی‌رود و با چند اشاره کوتاه به گمان دوستان لو می‌رود، به جای فحش دادن به من، باید دنبال منشأ این اشکال رفت». در ادامه حجازی‌فر که پست اول را پاک کرده بود و به نظر می‌رسید از عصبانیت اولیه‌اش کاسته شده ، در پستی جدید که لحنی ملایم‌تر داشت، نوشت: «آقای رشیدپور کار شما اشتباه بود. اسپویل کردن یک اثر می‌تواند همه جای دنیا عوارض حقوقی داشته باشد ولی متأسفانه این جا از این خبرها نیست.» او در ادامه به خاطر آن‌چه که «بی‌ادبیِ ناشی از عصبانیت» خواند، از رشیدپور عذرخواهی هم کرد.

دومین حاشیه «هفت» ماجرای استفاده غلامعباس فاضلی، منتقد این برنامه از واژه «خلیج» به جای «خلیج فارس» بود که مورد اعتراض سیدمحمود رضوی تهیه‌کننده فیلم هم واقع شد.

رضوی نوشت: «لاتاری را ساختیم و کلی فحش شعار دادن به جون خریدیم که تو یک سکانس بگیم خلیج نه، خلیج فارس. بعد منتقد هفت میگه کشورهای خلیج.»

او در ادامه در توئیتی دیگر، این‌گونه اعتراضش را ادامه داد: «آقایان مسئول رسانه ملی لطفاً کلاهتان را بالاتر بگذارید، این فاجعه در رسانه شما اتفاق افتاده، نه الجزیره و العربیه

نویسنده ر‌ُمان های راز گورستان مخفی و سکوت پرستو, همچنین فعال در بخش‌های مُد و زیبایی و سینمایی بخصوص معرفی جدیدترین فیلم و سریال‌های کره‌ای داخل آسمونی

Educated in EnglishInterested in Korean

کلیه حقوق مادی و معنوی متعلق به شرکت درگاه داده آسمان می باشد، باز نشر مطالب با ذکر منبع و لینک آسمونی Asemooni.com مجاز است

‘);

mywindow.document.close(); // necessary for IE >= 10
mywindow.focus(); // necessary for IE >= 10*/

// mywindow.print();
// mywindow.close();

return true;
}
$(document).on(‘click’, ‘.hdl-sharepost-link.print’, function(){
var content = $(“#hdl-content”).html();
var title = $(“#hdl-title”).html();
PrintElem(content, title);
});
$(document).on(‘click’, ‘.do-copy’, function(){
var val = $(this).attr(‘data-value’);
var $temp = $(“”);
$(“body”).append($temp);
$temp.val(val).select();
document.execCommand(“copy”);
$temp.remove();
});
$(document).on(‘click’, ‘.show-remain-of-comments’, function(){
var content = $(this).parent().attr(‘data-content’);
$(this).parent().html(content);
});
var persianNumbers = [‘۰’, ‘۱’, ‘۲’, ‘۳’, ‘۴’, ‘۵’, ‘۶’, ‘۷’, ‘۸’, ‘۹’],
numberToPersian = function (str)
{
if(typeof str === ‘string’)
{
for(var i=0; i= limit) {
val.value = val.value.substring(0, limit);
$(‘#’+counter_id).text(limit+” واژه وارد شده است.”);
} else {
var remain = limit – len;
$(‘#’+counter_id).text(remain+” واژه مانده”);
}
};
$(document).on(‘click’, ‘.question-row’, function() {
$(‘.answer-row’).each(function(){
if( !$(this).hasClass(‘hide’) ) {
$(this).slideUp(500, function(){
$(this).addClass(‘hide’).removeAttr(‘style’);
});
}
});
$(this).parent().find(‘.answer-row’).hide().removeClass(‘hide’).slideDown(500);
});
if ( $(‘#hdl-carousel-popular’).length ) {
var hdlCrslSelectedBox = $(‘#hdl-carousel-popular’).flickity({
rightToLeft: true,
cellAlign: ‘right’,
contain: true,
pageDots: false,
autoPlay: true,
selectedAttraction: 0.01,
friction: 0.15,
freeScroll: true,
cellSelector: ‘.hdl-crsl-cell’,
on: {
pointerUp: function( event, pointer ) {
hdlCrslSelectedBox.flickity(‘playPlayer’);
}
}
});
}
var hdlCrslCategories = $(‘#hdl-carousel-categories’).flickity({
rightToLeft: true,
cellAlign: ‘right’,
contain: true,
pageDots: false,
autoPlay: true,
selectedAttraction: 0.01,
friction: 0.15,
freeScroll: true,
cellSelector: ‘.hdl-crsl-cats-cell’,
on: {
pointerUp: function( event, pointer ) {
hdlCrslCategories.flickity(‘playPlayer’);
}
}
});

$(document).ready(function () {
let p = $( “#respond” ).first();
$(“#insert-comment”).on(‘click’, function () {
// console.log(p);
$(“html , body”).animate({scrollTop: p[0].offsetTop + 150}, 800);
});
$(“#hdl-insert-comment, #hdl-single-post-header-insert-comment, #hdl-add-your-comment”).on(‘click’, function (e) {
e.preventDefault();
$(“html , body”).animate({scrollTop: p[0].offsetTop + 150}, 800);
return false;
});
$(“#hdl-single-post-header-show-new-comment”).on(‘click’, function(e) {
e.preventDefault();
$([document.documentElement, document.body]).animate({
scrollTop: $(“#hdl-add-your-comment”).offset().top
}, 1000);
});
$(“#hdl-more-tags”).on(‘click’, function (e) {
e.preventDefault();
$(this).remove();
$(‘.hdl-post-footer-tag’).removeClass(‘hdl-hidden’);
return false;
});
// if ( $(‘.alert’).length ) {
// setTimeout(function() {
// $(“html , body”).animate({scrollTop: p[0].offsetTop + 150}, 800);
// }, 500);
// }
});

$(document).ready(function () {
$( “#active” ).prev().addClass(“prev”);
$( “#active” ).next().addClass(“next”);
});

$(document).ready(function () {
$( “.btn-refresh” ).click(function () {
$.ajax({
method:’GET’,
url: “https://asemooni.com/comments/refresh-captcha”,
success: function (data) {
$(‘.captcha span’).html(data);
}
});
});
});

$(document).ready(function() {

// var images = $(“.entry-content”).find(‘img’);
// var title = ”;
// var width = ‘fit-content’;
// $.each(images, function(){
// title = $(this).attr(‘title’);
// width = $(this).attr(‘width’);
// width = typeof width !== ‘undefined’ && width !== false ? width+”px” : ‘fit-content’;
// if( typeof title !== ‘undefined’ && title !== false ) {
// $(‘

‘+title+’

‘).insertAfter($(this));
// }
// });

$(document).on(‘click’, ‘.hdl-subjects-toggle-txt’, function() {
var subjectList = $(this).parents(‘.hdl-subjects’).first().find(‘ul’).first();
$(this).html($(this).html() == ‘بستن’ ? ‘باز کردن’ : ‘بستن’);
subjectList.slideToggle();
});
const Toast = Swal.mixin({
toast: true,
customClass: {
container : ‘swal-support-rtl’
},
showConfirmButton: false,
timer: 3000,
timerProgressBar: true,
position: ‘top’,
didOpen: (toast) => {
toast.addEventListener(‘mouseenter’, Swal.stopTimer);
toast.addEventListener(‘mouseleave’, Swal.resumeTimer);
}
});

$(document).on(‘click’, ‘#hdl-submit-reason’, function(){
var post = $(‘.hdl-col-likes-holder’).attr(‘data-post’);
var option = $(‘input[name=”reason”]:checked’).val();
var description = $(‘#hdl-reason-desc’).css(‘display’) == ‘block’ ? $(‘textarea[name=”hdl-reason-desc”]’).val() : ”;
$(this).attr(‘disabled’, ‘disabled’).html(”);
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/dislike’,
method: ‘POST’,
data: {post:post, option:option, description:description},
success: function (response) {
$(‘.hdl-colbtn-dislikes’).addClass(‘active’);
$(‘.hdl-colbtn’).addClass(‘no-action’);
$(‘#likes-count’).html(response.likes);
$(‘#dislikes-count’).html(response.dislikes);
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این مطلب با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function (err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
}
});
});

$(document).on(‘change’, ‘input[name=”reason”]’, function() {
if( $(this).val() == 10 ) {
$(‘#hdl-reason-desc’).slideDown();
} else {
$(‘#hdl-reason-desc’).slideUp();
}
});
$(document).on(‘click’, ‘.hdl-colbtn-likes:not(.no-action)’, function() {
var post = $(‘.hdl-col-likes-holder’).attr(‘data-post’);
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/like’,
method: ‘POST’,
data: {post:post},
success: function (response) {
$(‘.hdl-colbtn-likes’).addClass(‘active’);
$(‘.hdl-colbtn’).addClass(‘no-action’);
$(‘#likes-count’).html(response.likes);
$(‘#dislikes-count’).html(response.dislikes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این مطلب با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function (err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
});

$(document).on(‘click’, ‘.hdl-colbtn-dislikes:not(.no-action)’, function() {
$(‘#hdl-reason-box’).fadeIn();
});
$(document).on(‘click’, ‘#hdl-cancel-reason’, function() {
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
});

$(document).on(‘click’, ‘.comment-like:not(.not-allowed)’, function(){
var comment = $(this).data(‘comment’);
var post = $(this).data(‘post’);
var parentReply = $(this).parent();
if ( post && comment ) {
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/comment/like’,
method: ‘POST’,
data: {comment:comment, post:post},
success: function(response) {
parentReply.find(‘.comment-like, .comment-dislike’).addClass(‘not-allowed’);
parentReply.find(‘.comment-like .comment-like-value’).html(response.likes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این نظر با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function(err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
} else {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: شما قبلاً به این نظر امتیاز داده اید!’
});
}

});

$(document).on(‘click’, ‘.comment-dislike:not(.not-allowed)’, function(){
var comment = $(this).data(‘comment’);
var post = $(this).data(‘post’);
var parentReply = $(this).parent();
if ( post && comment ) {
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/comment/dislike’,
method: ‘POST’,
data: {comment:comment, post:post},
success: function(response) {
parentReply.find(‘.comment-like, .comment-dislike’).addClass(‘not-allowed’);
parentReply.find(‘.comment-dislike .comment-dislike-value’).html(response.dislikes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این نظر با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function(err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
} else {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: شما قبلاً به این نظر امتیاز داده اید!’
});
}
});

$(document).on(‘click’, ‘#load-more-comments’, function() {
var from = parseInt($(this).attr(‘data-from’));
var post = $(this).attr(‘data-post’);

$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/load-more-comments’,
method: ‘POST’,
data: {post:post, from:from},
success: function (response) {
if ( response.count > 0 ) {
$(‘#load-more-comments’).attr(‘data-from’, from + response.count);
$(‘.comments-list’).append(response.output);
}
if ( response.count

Close

Click here to request access and see full URLs.

0

---

منتشر شده

آگوست 7, 2022

در

داستان

توسط

admin

برچسب‌ها:

{google:suggestsubtypes:30, 22, 30, آیا داستان فیلم لاتاری واقعی است, خلاصه داستان فیلم لاتاری, داستان فیلم لاتار, داستان فیلم لاتاری, داستان فیلم لاتاری ایرانی, داستان فیلم لاتاری کامل, داستان فیلم لاتاری واقعی است, داستان فیلم لاتاری واقعیت دارد, دانلود فيلم لاتاري, دانلود فیلم لاتار, نقد فيلم لاتاري

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت