داستان فیلم دو لکه ابر

‘+title+’

‘).insertAfter($(this));
// }
// });

$(document).on(‘click’, ‘.hdl-subjects-toggle-txt’, function() {
var subjectList = $(this).parents(‘.hdl-subjects’).first().find(‘ul’).first();
$(this).html($(this).html() == ‘بستن’ ? ‘باز کردن’ : ‘بستن’);
subjectList.slideToggle();
});
const Toast = Swal.mixin({
toast: true,
customClass: {
container : ‘swal-support-rtl’
},
showConfirmButton: false,
timer: 3000,
timerProgressBar: true,
position: ‘top’,
didOpen: (toast) => {
toast.addEventListener(‘mouseenter’, Swal.stopTimer);
toast.addEventListener(‘mouseleave’, Swal.resumeTimer);
}
});

$(document).on(‘click’, ‘#hdl-submit-reason’, function(){
var post = $(‘.hdl-col-likes-holder’).attr(‘data-post’);
var option = $(‘input[name=”reason”]:checked’).val();
var description = $(‘#hdl-reason-desc’).css(‘display’) == ‘block’ ? $(‘textarea[name=”hdl-reason-desc”]’).val() : ”;
$(this).attr(‘disabled’, ‘disabled’).html(”);
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/dislike’,
method: ‘POST’,
data: {post:post, option:option, description:description},
success: function (response) {
$(‘.hdl-colbtn-dislikes’).addClass(‘active’);
$(‘.hdl-colbtn’).addClass(‘no-action’);
$(‘#likes-count’).html(response.likes);
$(‘#dislikes-count’).html(response.dislikes);
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این مطلب با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function (err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
}
});
});

$(document).on(‘change’, ‘input[name=”reason”]’, function() {
if( $(this).val() == 10 ) {
$(‘#hdl-reason-desc’).slideDown();
} else {
$(‘#hdl-reason-desc’).slideUp();
}
});
$(document).on(‘click’, ‘.hdl-colbtn-likes:not(.no-action)’, function() {
var post = $(‘.hdl-col-likes-holder’).attr(‘data-post’);
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/like’,
method: ‘POST’,
data: {post:post},
success: function (response) {
$(‘.hdl-colbtn-likes’).addClass(‘active’);
$(‘.hdl-colbtn’).addClass(‘no-action’);
$(‘#likes-count’).html(response.likes);
$(‘#dislikes-count’).html(response.dislikes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این مطلب با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function (err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
});

$(document).on(‘click’, ‘.hdl-colbtn-dislikes:not(.no-action)’, function() {
$(‘#hdl-reason-box’).fadeIn();
});
$(document).on(‘click’, ‘#hdl-cancel-reason’, function() {
$(‘#hdl-reason-box’).fadeOut();
});

$(document).on(‘click’, ‘.comment-like:not(.not-allowed)’, function(){
var comment = $(this).data(‘comment’);
var post = $(this).data(‘post’);
var parentReply = $(this).parent();
if ( post && comment ) {
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/comment/like’,
method: ‘POST’,
data: {comment:comment, post:post},
success: function(response) {
parentReply.find(‘.comment-like, .comment-dislike’).addClass(‘not-allowed’);
parentReply.find(‘.comment-like .comment-like-value’).html(response.likes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این نظر با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function(err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
} else {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: شما قبلاً به این نظر امتیاز داده اید!’
});
}

});

$(document).on(‘click’, ‘.comment-dislike:not(.not-allowed)’, function(){
var comment = $(this).data(‘comment’);
var post = $(this).data(‘post’);
var parentReply = $(this).parent();
if ( post && comment ) {
$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/comment/dislike’,
method: ‘POST’,
data: {comment:comment, post:post},
success: function(response) {
parentReply.find(‘.comment-like, .comment-dislike’).addClass(‘not-allowed’);
parentReply.find(‘.comment-dislike .comment-dislike-value’).html(response.dislikes);
Toast.fire({
icon: ‘success’,
title: ‘بازخورد شما برای این نظر با موفقیت ثبت شد.’
});
},
error: function(err) {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: بازخورد شما ثبت نشد!’
});
}
});
} else {
Toast.fire({
icon: ‘error’,
title: ‘خطا: شما قبلاً به این نظر امتیاز داده اید!’
});
}
});

$(document).on(‘click’, ‘#load-more-comments’, function() {
var from = parseInt($(this).attr(‘data-from’));
var post = $(this).attr(‘data-post’);

$.ajaxSetup({
headers: {
‘X-CSRF-TOKEN’: $(‘meta[name=”csrf-token”]’).attr(‘content’)
}
});
$.ajax({
url: ‘/post/load-more-comments’,
method: ‘POST’,
data: {post:post, from:from},
success: function (response) {
if ( response.count > 0 ) {
$(‘#load-more-comments’).attr(‘data-from’, from + response.count);
$(‘.comments-list’).append(response.output);
}
if ( response.count

سینماپرس: نشست نقد و بررسی «دو لکه ابر» تازه ترین فیلم سینمایی مهرشاد کارخانی در خانه هنرمندان برگزار شد.

به گزارش سینماپرس، تازه ترین فیلم سینمایی مهرشاد کارخانی با حضور عوامل فیلم در خانه هنرمندان برگزار شد.

در ابتدای این نشست نقد و بررسی که مدیریت آن را مازیار فکر ارشاد به عهده داشت، کارخانی به موضوع اصلی در فیلم «دو لکه ابر» اشاره کرد و گفت: موضوع این فیلم تنها درباره گمشده ها نیست بلکه درباره گم شدن ها است و ریشه در تاریخ معاصر این سرزمین دارد ما دیده ایم چه افرادی در بهمن ۵۷ گم شدند و سال های دهه ۶۰ و تا امروز هم گم می شوند. و گاهی هرگز پیدا نمی شوند. هیچ مرکز ان جی او ای وجود ندارد تا به آنجا مراجع شود. گم شدن تنها فیزیکی نیست! نسل ما سال ها است که گم شده اند… در همین زمینه با افرادی که گمشده هایی در این چهل سال اخیر داشتند گفتگو کردم. ضمن اینکه برای ساخت این فیلم خیابانی، مانند کارهای قبلی ام از جریان موج سینمای فرانسه، فیلم نوآر، سینمای وسترن و … بهره بردم.

در ادامه این نشست ستار اورکی آهنگساز «دو لکه ابر» درباره ساخت موسیقی متن این فیلم گفت: کار کردن با مهرشاد کارخانی برای من دشوار و لذت بخش بود و خوشبختی من این بود که مهرشاد ژانرهای موسیقی را به خوبی می شناسد و دو ماه تمام برای ساخت موسیقی این فیلم بی وقفه کار می کردیم. من تا کنون ۵ فیلم بلند سینمایی و دو فیلم مستند با کارخانی کار کردم که همه آن برای من لذت بخش بود.

نیوشا مدبر بازیگر نقش «مروا» در فیلم «دو لکه ابر» درباره این فیلم گفت: جنس آدم هایی که در این فیلم سینمایی می بینیم، اطراف ما بسیار هستند. آدم هایی که سالیان سال هست در خود گم شده اند و در روزمرگی خود فرو رفته اند.داستان فیلم دو لکه ابر

وی درباره کاراکتر «مروا» در این فیلم سینمایی گفت: مروا دختری است که از جنوب تهران می آید که پس از آزادی از زندان به زندان بزرگتری مثل جامعه پا می گذارد و در این زندان بزرگ دچار سردرگمی و بلاتکلیفی می شود و چرا به زندان افتادن آن و آنچه بر او در زندگی گذشته دچار ابهام است. البته در صحبت هایی که با کارخانی داشتم تاکید داشت که ابهام در شخصیت مروا تعمدی است.

مهرشاد کارخانی ادامه داد: فیلم «دو لکه ابر» تلخ ترین فیلم من است و سعی کردم این تلخی را در فضا و تصویر با کمترین دیالوگ نشان دهم.

در ادامه این نشست مازیار فکری ارشاد به علاقه کارخانی برای ساخت فیلم های خیابانی اشاره کرد و گفت: در همه فیلم هایی که کارخانی ساخته یک تم مشترک وجود دارد و در سینمای مستقل ما کمتر فیلمسازی پایبند این جنس از سینما است.

کارخانی گفت: یک بار برای همیشه تکلیف خودم را با فیلم «ریسمان باز» روشن کنم. به عنوان یک فیلمساز من هم «ریسمان باز» را دوست دارم اما قرار نیست هر فیلمی که می سازم با این فیلم مقایسه شود. «ریسمان باز» را یکبار ساخته ام و در آن سال ها بیشتر مورد توجه قرار گرفت و عناصری مثل “گاو” برای تماشاگر جذاب تر بود و یک سری دیالوگ ها تلخی های فیلم را می پوشاند… «دو لکه ابر» یک فیلم اجتماعی است که نگاه عمیق تری به جامعه که در آن زندگی می کنیم دارد، همچنین ساختار محکم تری دارد و از هر نظر تا به امروز کامل ترین فیلم من است.

نیما رئیسی بازیگر این فیلم سینمایی خاطرنشان کرد: من در ابتدا با تفکر آقای کارخانی آشنا شدم و بعد وارد کار شدم به نظرم این فیلم آدم های بسیار قابل بحثی دارد که هرکدام از آنها سرآغاز یک قصه جدید در سینما هستند. به عنوان مثال کاراکتری که من بازی کردم علاوه بر شخصیت پردازی درستی که شده بود از جهت گریم و طراحی لباس به گونه ای بود که فارغ از اینکه آن را بازی کردم گاهی فکر می کنم که جای چنین شخصیتی در سینمای ایران و روی پرده بسیار خالی بوده است. به همین دلیل فکر می کنم مهرشاد تک تک این کاراکترها را به درستی شخصیت پردازی کرده است.

کارخانی در تایید صحبت های رئیسی گفت: ضمن اینکه باید تاکید کنم که این شخصیت ها در گذشته نمانده اند، بلکه دوست ندارند گذشته با وقار و با احترام و شیرین خود را خراب کنند.

مازیار فکری ارشاد منتقد جلسه درباره نوع سینمای مورد علاقه مهرشاد کارخانی گفت: تعلق خاطر مهرشاد کارخانی به جریان سینمای خیابانی دهه ۵۰ ایران مشهود است در واقع علاقه کارخانی به آثاری که فیلمسازانی چون امیر نادری و فریدون گله دنبال می کردند و از پیشگامان سینمای ایران بودند، بارز است. در واقع مهرشاد به گونه ای از جریان پرسه زنی در شهر علاقه دارد، گونه ای که در سینمای ایران نمونه کمتری از آن سراغ داریم و به عنوان نمونه می توانیم به فیلم «شب های روشن» فرزاد موتمن اشاره کرد که بخشی از قصه در پرسه زنی های شخصیت های اصلی داستان می گذرد. اما درباره «دو لکه ابر» باید بگویم که انتخاب موضوع گمشده ها که تمی اجتماعی دارد اشاره درستی است که در سینمای ایران کمتر دیده شده است.

مدبر درباره اظهار نظر فکری ارشاد گفت: به اعتقاد من ساخت فیلم های خیابانی کار سختی است و کار در کنار یک گروه حرفه ای تجربه های ارزنده ای را برای من به همراه داشت که از همه همکارانم در این فیلم تشکر می کنم.

در پایان این نشست رحیمیان فیلمنامه نویس «دو لکه ابر» گفت: پرداخت به موضوع گمشده در سینمای ایران موضوع تازه ای است و این موضوع در میان فیلمنامه های تکراری که پشت سر هم در حال ساخته شدن است گم می شود. از همین رو پرداخت به این موضوع با توجه به شرایط اجتماعی که در آن قرار داریم برای من جالب بود. به اعتقاد من «دو لکه ابر» حکایت از گمشدگی فردی ندارد بلکه اشاره ای به گمشدگی افراد در اجتماع است. گمشدگی که همه را دچار سردرگمی و بلاتکلیفی که امروزه شاهد آن هستیم، کرده است.

پس از پایان صحبت های عوامل فیلم «دو لکه ابر» جلسه پرسش و پاسخ تماشاگران با حضور عوامل ادامه پیدا کرد.

روابط عمومی فیلم «دولکه ابر»

دو لکه ابر، ساخته ی مهرشاد کارخانی فیلمی تحسین برانگیز است، از آن رو که کارگردان زبان سینما را به خوبی می شناسد. ورود او به عالم سینما از طریق عکاسی به او کمک کرده است که این زبان را استادانه یاد بگیرد.شاید اگر پایی در ادبیات یا هنرهای دیگر می داشت، نمی توانست چنین بر زبان سینما مسلط شود.

دو لکه ابر درباره ی دختری گمشده، به نام “زهره” دانشجوی عکاسی است که در آستانه برگزاری نمایشگاه عکس ناگهان ناپدید می شود. کارگردان هم نمی گوید چرا و همچون خیلی از نشانه های دیگر فیلم تعمدا چرایی گمشدن او را بازگو نمی کند. در تمام فیلم جست و جوی “کسری” -برادر زهره- را شاهدیم، اما این مفهوم گمشده خیلی زود بدل می شود به گمشدگی که از فرد فراتر می رود و تمام سطح جامعه را در بر می گیرد. گویی همه گمشده اند؟! از جمله کسری که خود به دنبال گمشده اش می گردد، گویی در این جست و جو به شناختی از خود و جامعه می رسد، تا دیگرانی که در فیلم چه حضوری پررنگ دارند و چه کسانی که لحظه ای می آیند و برای همیشه می روند.

زهره که نامش نماد درخشندگی و طرب و شادمانی است، همه این ها در وجود کسری گم شده و به درماندگی رسیده است.

اسامی شخصیت های فیلم بیانگر ذهنیت پدران و مادرانی است که آینده ای هم معنای این اسم ها برای فرزندان خود آرزو می کرده اند، اما اکنون و این جا ، می بینیم که این اسامی چه اندازه از مفهوم تهی شده اند. از آن جمله است “مروا” که از ابتدا با “کسری” همراه می شود، معنای “مروا” فال نیک است، اما گذشته و اکنون این دختر که خود گمشده ی دیگری است و از دل و جان تقلا می کند که خود را از حصار برهاند، هیچ نشانی از فال نیک یا مفهوم نیک و سعادت نشان نمی دهد و آن چه ما در او می بینیم، “مرغوا” به معنا فال بد است.

کارخانی از تز مفهوم گمشده به گمشدگی می رسد و این قصه را پیوسته و موجز بیان می کند، هم در تصویر و هم در دیالوگ وبیش تر از طریق نشانه.داستان فیلم دو لکه ابر

نشانه هایی که پیاپی می آیند و هر لحظه ذهن بیننده را درگیر می کنند. از نام شخصیت های فیلم گرفته تا صور و اسباب دیگر. فیلم با این صحنه شروع می شود، کسری از دل مزرعه ای بیرون می زند، گویی جست و جوی بی سر انجامی را تداعی می کند، که همه بیانگر گمشدگی و گریز از مرکز است. حکایت زندگی ما که نه مداری دارد و نه قراری و همه از آن می گریزند، و گویی راه فراری ندارند.

قطارهایی که می روند، یکی مسافر می برد و دیگری نفت. در فیلم هیچ قطاری نمی آید، ایستگاهی که پس از این قطارها از آدمی تهی است و تنها سگی زمین آن را می بوید، شاید در جست و جوی انسان.

و “آذر” زنی که به دیدار محبوبش “منصور”می رود و زیر سرپناهی که هیچ امنیتی در آن نیست، عاشقانه های خود را یاد آوری می کنند…

دو لکه ابری که به هم نمی رسند، چه از عنوان فیلم، دو لکه ابر که دست باد آن ها را به این سو و آن سو می برد و مفهوم جدایی همراه با آن هاست. نماد آدم های فیلم که در سیر و گذر خود هیچ گاه به هم نزدیک نمی شوند و اگر دل به گریز از جدایی ببندند و یا سواره با هم راهی یگانگی شوند، مرگ بر سر راه شان کمین می کند.

کارخانی با دو لکه ابر به سینمای خود غنا می بخشد.

«دو لکه ابر»، هیچ جایی در سینمای جریان اصلی ندارد. نه سوپراستاری دارد و نه قصه ای پرکشش از دل معضلات خانواده های طبقه متوسط تعریف می کند. «دو لکه ابر»، یک فیلم مستقل جمع وجور است که ادعایی ندارد، اما سعی می کند، باکمی جسارت، خارج از محدوده های تعریف شده سینمای ایران قصه اش را تعریف کند. درواقع «دو لکه ابر»، حداقل استانداردهای جریانی که در آن با مخاطب ارتباط برقرار می کند را داراست، و کاملاً یک فیلم تجربی است.

قصه فیلم در برداشت اول ساده و سطحی به نظر می رسد؛ چهار کاراکتر، هرکدام به دنبال کسی یا چیزی. مروا به تازگی از زندان آزادشده، چرا در زندان بوده، نمی دانیم، تا پایان پاسخی نمی یابیم، اهمیتی هم ندارد که چرا او در زندان بوده، آنچه اهمیت دارد این است که مروا، یک دختر است از یک خانواده سنتی، پس بعد از آزادی جایی در میان خانواده اش ندارد و باید برود. مروا از برادرهای ناتنی اش می برد و به دوست مادرش، آذر، پناه می برد تا با کمک او از ایران خارج شود. آذر، سال هاست عاشق منصور است، از زمانی که باهم به مدرسه می رفتند، قبل از انقلاب. از آن زمان تاکنون چه بر آذر و منصور گذشته نمی دانیم، فقط میدانیم هر دو، بار شکست در زندگی شان را به دوش می کشند.

آذر از دوست منصور، کسری می خواهد تا در مدتی که مروا به دنبال کارهای اداری خروجش از کشور است او را همراهی کند. کسری به دنبال خواهرش می گردد، خواهری که یک روز رفته و دیگر برنگشته است، هیچ کس خبری از او ندارد، انگار که از اول هم نبوده است.
مروا می تواند همان خواهر گمشده کسری باشد. آذر می تواند در یک روز تصمیم بگیرد که برود و منصور بماند و یک انتخاب.
«دو لکه ابر» حاصل تعامل فیلم سازش با جامعه است. کارخانی وقتی «دو لکه ابر» را می سازد که انسان جامعه مدرن بیش از هرزمانی سرگشته است، اما رابطه نزدیک کارخانی و جامعه اش فراتر از این حرف هاست. در چند سکانس، میان جستجوهای بی ثمر کسری و پرسه زنی های بی هدف مروا، به اخباری از فاجعه منا برمی خوریم. فاجعه ای که به جز شهیدانش، داغ چندین مفقودشده را نیز به دلمان گذشت. در همین جستجوها و پرسه زنی هاست که به گمشدگانی می رسیم که از زمان انقلاب تاکنون کسی به دنبالشان است. گمشدگانی که در حوادث انقلاب و جنگ گم شده اند و اثری از آن ها باقی نیست.

به همین دلیل هم هست که کارخانی از شخصیت پردازی سرباز میزند و باعرضه برشی کوتاه از زندگی کاراکترها، هرکدام را نماینده انسانی می کند که به دنبال گم گشته خود است. اما «دو لکه ابر»، بی مکانی در قصه اش ندارد، روایت فیلم کاملاً بومی است و نگاه ایرانی و فرهنگ ایرانی در آن موج میزند که این هم از تعامل فیلم ساز با جامعه ای که از آن بر خواسته، ناشی می شود.

«دو لکه ابر»، در ادامه آثار دیگر کارخانی، ازجمله «ریسمان باز»، در کوچه پس کوچه های پایین شهر و مرکز شهر می گذرد. قاب های کارخانی شلوغ و پررفت وآمد و است و همین موضوع، «دو لکه ابر» را به جوش وخروشی که در فیلم شاهد هستیم می رساند. از سوی دیگر، عنصر صدا، بیشترین کارکرد دراماتیک را در فیلم دارد و در بیشتر سکانس ها، صدای پس زمینه و صدای هیاهوی شهری، بر صدای کنش های جاری در میان زمینه قاب، غالب است. از سوی دیگر، فعالیت طولانی و حرفه ای کارخانی در عکاسی سینما، به او فرصت می دهد تا قاب هایی را بچیند که بی هیچ بازیگری، دراماتیک و قصه گوست و با تکیه بر لوکیشن درام را جلو می برد. به علاوه انتخاب امید علومی به عنوان بازیگر اصلی، همراه با نوعی ناشی گری در ارائه نقش است که کاملاً آگاهانه و عامدانه است. علومی و دیگر بازیگران فیلم، حتی آشا محرابی و نیما رئیسی، شبیه بازیگران یک فیلم نیستند، بلکه فیلم شبیه قطعه ای از زندگی آدم هایی است که در گوشه و کنار این شهر، زندگی می کنند و در ادامه روایت، این رئالیسم تلخ و گزنده که در سرتاپای فیلم تنیده شده، به یک تراژدی انسانی تبدیل می شود.

با همه این ها، «دو لکه ابر» بی ایراد هم نیست و مانند اکثر آثار سینمای ایران، ایراداتش به فیلم نامه بازمی گردد. فیلم نامه «دو لکه ابر» از آشفتگی رنج می برد، قصه را با کاراکترهای فرعی مثل برادر ناتنی مروا و باند تبهکاری که در انتهای فیلم می بینیم گره میزند و از انسجام اثر می کاهد. «دو لکه ابر» زیادی رک و راست است و کمی بیش ازاندازه موجز. کارخانی، زحمت زیادی به خود نداده تا بن مایه های روایتش را در بطن قصه جاسازی کند، که البته همین موضوع هم باعث می شود که «دو لکه ابر»، با همه خصوصیاتی که از سینمای هنری و تجربی یدک می کشد، بتواند با مخاطب عام هم ارتباط برقرار کند و بی هیچ زحمتی رمزگشایی شود که شاید این راحتی در برداشت به مذاق مخاطب خاص خوش نیاید.
درنهایت، «دو لکه ابر»، یک فیلم خیابانی با دغدغه های هویتی است که با ایرادات جزئی که در فیلم نامه دارد، قصه ای متفاوت را با پرداختی جذاب به تصویر درمی آورد. «دو لکه ابر»، قصه دورهای باطل بی قراری انسان است. انسانی که هرچه می گردد، چیزی نمی یابد و وقتی به گمشده اش می رسد انگار به عروج رسیده است.

فرزانه صادقی, آرزو پروده, مینوش رحیمیان, رامین قدرتی, افشین سنگ چاپ و…

مجری طرح و سرمایه گذار: بهروز دین یاریان مدیر فیلمبرداری: علی اظهری تدوین: سارا آهنی طراحی وترکیب صدا: محمدرضادلپاک، حسین مهدوی موسیقی: ستاراورکی دستیاراول فیلمبردار: ابرهیم شاکری دستیاراول کارگردان: امیرتوکلی، نیمامدبر برنامه ریز: پرنیا کاظمی پور مدیر روابط عمومی: علی زادمهر عکس: حنا شفیعی مهریار صدابردار: امیر شاهوردی طراح گریم: فریور معیری طراح صحنه و لباس: عسل هاشمی سراج مدیر تدارکات: رضا دهقان طراح جلوه های ویژه: عباس شوقی جانشین تولید: سعید سیاوشی، رامبد دین یاریان.

نوع فیلم: اجتماعی

سال تولید: 1394

کارگردان: مهرشاد کارخانی

داستان فیلم دو لکه ابر

0